در سالگرد رحلت امام عاشقان بر آن شدم سوزنامه ای که در جوار پیکر امام راحل در 15 خرداد سال 68 در سوگ آن حضرت نوشتم را یاد آور گردم تا بدانیم که مـــردم با کدامین آرمان و اهداف پیمان اخوت دارند و هیاهوی چند روزه مسخ و مست مان ننماید.
 هیچ روزی چون چهاردهم خرداد نبود که در آن طوفان مصیبت و عزا بر این مردم تازیانه و اندوه فرود آورد. از بیانات مقام معظم رهبری

طاق مدور و خلوتگه راز طنین یار همای خسته دل بود آنجایی که خلوت یاران خاک کاشی دنیای پاکی را علم کرده و خط و نشان ازچهره عالم بالا نموده بود. می دانم که مقربان معبود وجود خداوند را زود در می یابند و می دانم که امید رافت والفت موجب صفای قلب است و آخر سر می دانم که بسیجی عاشق است و چه عشقی برتر از عشق الهی در صفا و صمیمیتی والا یاران خود را می یابم که در فضای عالم قدسی طوف می کنند و چگونه بال و پرمی گشایند بسوی معبود. معروف به کل احسان و آخرسرامام را می یابم با صمیمیتی عارفانه و وقتی در گلزاربسیجیان جان برکف و عاشق قدم می گذارم و بسیج مستضعفینی را با تمامی قوای الهی می بینم جز رحمت بیکران ایزد منان نمی یـابم و باز خمــــینـــی را کــه بسیجیان را در آغوش گرم خود می فشرد نظاره گر می شوم و یا وقتی به کوه منا می روم و حاجیان را لبیک گو به فرمان حق جل جلاله می نگرم باز روح الله را درجلو صفوف حاجیــــان مشاهده می کنم و آن وقت است که می یابم خمینی جان ماندنت الهی بود. خیل شهیدان را در ذهن خود مجسم می کنم و عاشقانی که در روزقیامت با لباس خون آلود حاضرمی شوند می یابم. کاروانی که از کربلا شروع بحرکت کرده ساربانی سربریده جلـودار کاروان است آخ کاروان ایستاد فرشی انداختند گویی کسی میآید! منتظر باشید صـــــدای هلهله کاروان طنین انداز می شود راستی او کیست ؟ بابا تویی! آمده ای تا صدای قرآنت خیلما را مصفی ترکند بیا که تو بامایی و این ندای جان برکفان طریق الهی است.
 آقا مولا در مصلی بزرگ تهران آرمیده بودی راستی چه قشنگ به جایگاه ابدی پرکشــیدی و باز آن دستهای نورانیت را بالای سر مردم داغدیده داشتی.
 ملت! 10میلیون جمعیت برای چه آمده بودند تو برای خدا کارکردی ونتیجه کارت تاابدباقیست تو دنیا را برای تحصیل شایستگی لازم جاودانه ماندن در جوار رحمت الهی داشتی تو سـیّـد رشید و استواری بودی که بشارت فتح دنیای اسلام را می دادی تو حسین کربلا بودی راستی علی اکبر اذان را که داد، نماز را باتو خواندند و گویی جمعیتی با تو رفتند و تو پرچمدارآنان بودی
 شما رفتید و ما هستیم رفت آنکه ما را ماندن آموخت

مطالب فوق دست نوشته هایی بود که در ایام رحلت با وضع نامساعدی که داشتم و دوستان تنها دوای دردم را رساندن به مصلی تهران دانسته بودند پایین یخچالی که آن وجود متعالی آرمیده بود نگاشتم.